पाउस पडून गेल्यावर कधीकधी पाणी उगाचच साचून जातं
अश्रू वाहून गेले तरी बर्याचदा दुख: मनात तसच साठून रहात !!
Suri
Feb 2013
पाउस पडल्याचा आवाज येतो, बर्फ पडल्याचा येत नाही!!
भावना एकदा गोठून गेल्या कि संवाद तिथे होत नाही!!
सुरेंद्र
जानेवारी २०१२
खूप दिवसात काही लिहिलं नाही, लिहावं असं काही घडलचं नाही
कुणी गालातल्या गालात हसलं नाही, कि धाय मोकलून रडलं नाही
सगळं कसं शांत आहे, कळत नाही कि वादळ मागे आहे कि पुढे आहे
आभाळ आणि मन दोन्ही भरून आलय, पाउस काही पडणार याची मात्र खबर नाही
हरवलं काहीच नाहीये, पण सगळेच काहीतरी शोधतायत
ऐकत कुणीच नाहीये, पण सगळेच काहीतरी बोलतायत
एवढ्या सगळ्या धावपळीत भावना कुठे तरी कोमेजतायत
गर्दी वाढलीये, पण माणस कुठेतरी हरवतायत!!
सुरेंद्र
मे २०१२
An effort to document the reasons where people find inspirations to write poems.
कविता म्हणजे सोप्या भावना कठीण शद्बात व्यक्त करणं आणि जुळत नसलं तरी यमक जुळवत रहाणं
कविता म्हणजे शब्दांच्या गर्दीत भावना लपवणं आणि सांगता येत नसेल तर सांगायचा प्रयत्न करत रहाणं
कविता म्हणजे सत्य कळत असेल तरी स्वप्नातच जगण्याचा हव्यास आणि कविता म्हणजे चौखूर उधळणाऱ्या मनाला हळुवार घातलेला लगाम
कविता म्हणजे तू नसताना असल्याची जाणीव आणि कधी कधी तू असतानाही जाणवलेली तुझी उणीव
कविता म्हणजे एक भास आणि कधी कधी मनाला झालेला त्रास कविता म्हणजे एक व्यंग आणि कधी कधी मनात उठलेले तरंग
कविता म्हणजे प्रेम आणि कधी कधी चुकलेला नेम कविता म्हणेज रंगलेला डाव आणि कधी कधी विस्कटलेला गेम
कविता म्हणजे आपण दोघे आणि कधी कधी फ़क़्त मी कविता म्हणजे बहरलेलं झाड आणि कधी सुकून गेलेली बी
कविता म्हणेज मनानी घेतलेला झोका आणि कधी कधी हुर्दयाचा चुकलेला ठोका खरच सांगतो तुला कविता म्हणजे मनाला लागलेली एक आस आणि कधी कधी फ़क़्त timepass
Surendra ( June 2012)
कधी विचार केलाय कि सूर्याच्या घरात अंधार झाला तर दिवा कोण लावेल
आणि आभाळाचे कपडे फाटले तर ठिगळ कुठून येयील?
आयुष्यात आपण सूर्यच शोधात असतो ,
पण त्याच्याही घरात अंधार असू शकतो हा विचार आपल्या गावी हि नसतो..
आपल्याला झाकणार्या आभाळाला हि निवारा लागतो हे आपल्याला कळत नसतं
आणि त्या आभाळाला ते माहित असूनही ते आपल्या ला सांगत नसतं..
सूर्याच्या घरात उजेड करायला सूर्य बनायची गरज नसते पण काजवा बनायचीहि आपली दानात नसते आणि आभाळाची आबाळ कायमच आपल्या कडून होत असते !!!
सुरेंद्र फाटक
फेब्रुवारी २००४
I am a man of too many words..
मी नेहेमीच फार बोलतो, मनातल्या दुखा;ला झाकायला शब्दांची चादर शोधतो
I am a man of history…
मी नेहेमी इतिहासातच जगतो, इतरांच्या भूतकाळात नेहेमी स्वताच्या वर्तमानाला बघतो
I am a man of mystery..
मी कायमच गूढ बनून राहतो, आयुष्याचं कोडं सोडवताना स्वतःच हरवत असतो
I am a man of hurt…
मी नेहेमीच जखमा जपत असतो, नवीन खपल्या येण्यासाठी जुन्या पुन्हा पुन्हा उकरत असतो
After all I am just a human..
माणूसच आहे मी , काही सुचेनासं झालं कि उगाचंच अश्या कविता लिहितो
Surendra Phatak
Feb 2004
मी फेसबुक वर कविता टाकली , आणि ती तू लाईक केली
माझी colour दुनिया मित्रा, तू एका मिनिटात black & white केली
तश्या बऱ्याच comments आल्या, त्यात तुझी पण आली
आणि कविता फ़क़्त तुलाच कळली अस काहीतरी सांगून गेली
पुढे पुढे धावणारी माझी पाऊलं , रेंगाळून काही क्षण मागे वळली
आणि फेसबुक ची अख्खी timeline मित्रा, एका क्षणात डोळ्यापुढे तरळली
Surendra
Sept 2012